Samana voor de 6e keer
Ik hoor jullie denken, word je het daar niet moe. Eerlijk? Nee het is daar telkens weer thuiskomen.
Vanaf het landen op de luchthaven. Onderweg genieten van het groene waar de Dominicaanse ook bekend voor is. Tot het aankomen in Samana. Iedereen terug zien, het voelt aan als familie terug zien.
Ik kan hier een lange lijst opnoemen van wie ik daar alle jaren terug zie maar dat is onbegonnen werk, want ik ga gegarandeerd mensen overslagen.
Logeren doe ik al 4 jaar bij Noelia in Ayre y mar.
http://gosamana-dominicanrepublic.com/apartment-hotel-aire-y-mar-samana-hills.html
Een kleinschallig pension. Of hoe zou ik het noemen. We hebben er een kamer met eigen badkamer, airco en ventilator. Er is een gemeenschappelijke keuken. En de 4 jaar dat ik er nu ben logeren er meestal dezelfde mensen. De eerste twee jaar was het voornamelijk Stephane en mezelf. Stephane is van Frankrijk en we spreken alle jaren af om samen eens naar het Zwin te gaan...nog nooit van gekomen...mss dit jaar.
Vorig jaar zijn Chantal, Chris en Stephanie meegeweest. Dit jaar ben ik terug met 3 vrienden gegaan. Terug met Chantal ( tja die heeft de smaak te pakken) Christine, die heel graag een walvissen wil zien en Roland uit Duitsland die over enige jaren walvisfluisteraar was.
We hebben dit keer een auto gehuurd om zelf de verplaatsing te maken van de luchthaven naar Samana. We dachten dat we op die 14 dagen de kosten er wel zouden uithalen. In het vooruitzicht dat we met de wagen wel eens een uitstap gingen maken. Maar eerlijk gezegd met zulke 'die hard'' walvisliefhebbers aan boord. Kwam daar weinig van in huis. Dus eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het eigenlijk duurder uitviel dan dat we Geidy hadden gevraagd om ons op te pikken. Maar we hebben het geprobeerd en we weten het weeral voor een volgende keer.
Maar eerst terug naar mijn pensioen en de gasten die er logeren. Vorig jaar was Sandra ( uit Duitsland ) een nieuwe gast en ook dit jaar is ze weer van de partij. Het grootste gedeelte van de 14 dagen hebben wij het ganse pension voor ons alleen gehad. Hebben we plezier gemaakt. Wel we zitten iets hoger dan het dorpje zelf. Maar met momenten hebben ze ons vermoedelijk tot aan de Malacone horen lachen. de ene lachsalvo volgde de andere op. Tof om te zien dat mensen die elkaar eigenlijk amper tot niet kennen toch zo goed overeenkomen en respect hebben voor elkaar.
Vanaf het landen op de luchthaven. Onderweg genieten van het groene waar de Dominicaanse ook bekend voor is. Tot het aankomen in Samana. Iedereen terug zien, het voelt aan als familie terug zien.
Ik kan hier een lange lijst opnoemen van wie ik daar alle jaren terug zie maar dat is onbegonnen werk, want ik ga gegarandeerd mensen overslagen.
Logeren doe ik al 4 jaar bij Noelia in Ayre y mar.
http://gosamana-dominicanrepublic.com/apartment-hotel-aire-y-mar-samana-hills.html
Een kleinschallig pension. Of hoe zou ik het noemen. We hebben er een kamer met eigen badkamer, airco en ventilator. Er is een gemeenschappelijke keuken. En de 4 jaar dat ik er nu ben logeren er meestal dezelfde mensen. De eerste twee jaar was het voornamelijk Stephane en mezelf. Stephane is van Frankrijk en we spreken alle jaren af om samen eens naar het Zwin te gaan...nog nooit van gekomen...mss dit jaar.
Vorig jaar zijn Chantal, Chris en Stephanie meegeweest. Dit jaar ben ik terug met 3 vrienden gegaan. Terug met Chantal ( tja die heeft de smaak te pakken) Christine, die heel graag een walvissen wil zien en Roland uit Duitsland die over enige jaren walvisfluisteraar was.
We hebben dit keer een auto gehuurd om zelf de verplaatsing te maken van de luchthaven naar Samana. We dachten dat we op die 14 dagen de kosten er wel zouden uithalen. In het vooruitzicht dat we met de wagen wel eens een uitstap gingen maken. Maar eerlijk gezegd met zulke 'die hard'' walvisliefhebbers aan boord. Kwam daar weinig van in huis. Dus eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het eigenlijk duurder uitviel dan dat we Geidy hadden gevraagd om ons op te pikken. Maar we hebben het geprobeerd en we weten het weeral voor een volgende keer.
Maar eerst terug naar mijn pensioen en de gasten die er logeren. Vorig jaar was Sandra ( uit Duitsland ) een nieuwe gast en ook dit jaar is ze weer van de partij. Het grootste gedeelte van de 14 dagen hebben wij het ganse pension voor ons alleen gehad. Hebben we plezier gemaakt. Wel we zitten iets hoger dan het dorpje zelf. Maar met momenten hebben ze ons vermoedelijk tot aan de Malacone horen lachen. de ene lachsalvo volgde de andere op. Tof om te zien dat mensen die elkaar eigenlijk amper tot niet kennen toch zo goed overeenkomen en respect hebben voor elkaar.
Logeren doen we zoals al gezegd bij Noelie in Ayre Y mar.
Ik ga hier echt niet dag per dag bespreken wat we gedaan hebben. Het hoofddoel hier is ontspanning en walvissen zien. Hebben we die gezien. Absoluut. Je kan ze alle jaren zien tussen 15-1 en eind maart. Enkel heeft het corona virus er dit jaar voor gezorgd dat het al half maart gedaan was. Maar toen waren wij al weg.